نگاهی به جشنواره تئاتر هرمزگان و چالش های آن

پس از دوسال خاموشی سالن های تئاتر، سی و سومین جشنواره تئاتر هرمزگان با اما و اگر های بسیار با تدابیر بهداشتی و پروتکلی به دبیری حسین کریمی ریس انجمن هنرهای نمایشی استان هرمزگان برگزار شد.

تئاتر هرمزگان در سال های اخیرتغیر و تحولات زیادی را به خود دیده ودگردیسی های فراوانی را پشت سر گذاشته است. انتخاب آثار در مرحله اول و معرفی دو اثر به جشنواره فجر و سیاستگذاری های دبیر خانه همیشه منتقدان و موافقانی داشته و این از خاصیت و نفس جشنواره هاست.

ازمنظری ما شعار ضرورت تئاتر را همواره تکرار می کنیم اما در عمل چنین اتفاقی نمی افتد بلکه هنرمندان تئاتر این ضرورت را صرفا در تولید اثر می بینند و سیاستگذاران و مدیران این ضرورت را هرگز جدی نگرفته اند. تئاتر به مثابه یک هنر در حاشیه است چرا که هنرمند تئاتر تحت هر شرایطی اثر تولید می کند و ضرورت آن را مانند نان می داند اما مدیران منطقه ای و ملی هرگز چنین اعتقادی به معنی واقعی ندارند.

آگاهانه به مساله می نگریم وفقر زیر ساختی استان در تئاتر را مثال می زنیم. جشنواره امسال متمرکز در یک سالن دربندرعباس برگزار شد و در بد ترین شرایط ممکن آثار به روی صحنه رفتند اما این اتفاق هیچ انعکاس رسانه ای نداشت و دغدغه هیچ رسانه ای نبود و هیچ مدیری به آن نپرداخت. این نوشتار گلایه و آه و ناله اهالی تئاتر نیست، بلکه واگویه ای کاملا شفاف است برای نشان دادن بی توجهی مدیریت کلان استان در حوزه فرهنگ.عمر تئاتر هرمزگان شاید بیشتراز پنجاه سال به شکل حرفه ای و آکادمیک نباشد اما در همین زمان اندک تولیدات فاخر و متنوعی در هرمزگان به روی صحنه رفت و افتخارات بزرگی برای استان کسب شده است.

ما قطب اقتصاد، بنادر، معادن ،منابع نفت گاز و…..وقطب هر چه از آن دلار استخراج می شود، هستیم اما در زیر ساخت ها فقیر ترین استان کشورهم هستیم. این زیر ساخت ها فقط به سالن تئاتر بر نمی گردد دربهداشت ودرمان، در منابع آبی در کشاورزی در ورزش فقیر هستیم و در جهانی دیگر بسر می بریم.

اصولا رسانه های هرمزگان در حوزه فرهنگ و هنربسیار ضعیف و بدون برنامه هستند و در این زمینه هیچ تحرک و تحولی از آنان دیده نمی شود چرا که اصولا ما خبرنگارهنری و فرهنگی قدرتمندی نداریم و همین امرباعث شده بخشی از فرهنگ و هنر هرمزگان دیده نشود.در هیچ خبری در چند سال اخیر به طور جدی به مساله زیر ساخت های فرهنگی هنری و سالن های تئاتر هرمزگان و شهر بندر عباس پرداخت نشده و این یعنی فقر مطلق در تولید محتوا توسط رسانه های حاضر در این منطقه.

بخش بعدی چالش تئاتر هرمزگان تمرکز آن است. تمرکز در برگزاری این جشنواره در بندرعباس این مساله به خودی خود یک روند تکراری و بدون رشد در سطح کیفی است البته سختی های برگزاری جشنواره در شهرستان های استان کم نیست چرا که سالنی استاندارد در دیگر شهرستانها وجود ندارد که جشنواره ای بر گزار شود.

پس از چهل و دو سال پیرامون این ضعیت صحبت می شود و البته گوش هیچ مسئولی هم بدهکار نیست و قرار نیست هم اتفاقی بیفتد، چرا که تالار مرکزی شهر سال هاست توقیف شده و هر روز پیرامون آن اخبار جدیدی منتشر می شود و در آخرین اخبار عنوان شده که رفع توقیف شده است بنائی که مانند تخت جمشید جزو آثار باستانی شهر محسوب می شود وسرنوشت نامعلومی دارد.

چالش بعدی جشنواره استانی گزینش و داوری آثار است. این مساله در انبوهی از مشکلات ومعضلات تولید تئاتر یک معضل درون صنفی است و هر ساله سیاستگذاری های خاص خودش را دارد. گاهی با ورود گاهی با استقلال و گاهی با سلیقه و فن تحت هر شرایطی چند اثر انتخاب می شوند. این مساله البته خاصیت مسابقه ای بودن است و مثل هر مسابقه دیگری برنده دارد. البته تئاتر بازنده ای ندارد و معمولا برگزیده ها متغیر هستند و گاها هم تکرار می شوند این متضمن نوع نگاه سیاستگذاران و داوران است و گاهی وقت ها یکی از این دو در بحث داوری دخیل هستند که نمی توان حکم صادر کرد که رای داور درست بوده یا غلط و همه شرکت کننده ها باید در این بحث بپذیرند که خودشان را در معرض قضاوت قرار داده اند و هر آسیب و پیشرفتی را باید منتظر باشند.

جشنواره ی دوره ای و سالانه تئاتر هرمزگان اهمیت بسزایی برای هنرمندان دارد و این اهمیت هرگز برای مدیران ارشد استان احساس نشده ،نه فقط در این دوره در هیچ دوره ای این ضرورت احساس نشده چرا که اگر ضرورتی دیده می شد امروز در سطح فلاکت سالن تئاتر و تجهیزات نبودیم. فلاکتی که مسبب آن بی ذوقی بی هنری و بی فرهنگی مدیران در ادوار گذشته بوده و هست.

هیچ نماینده مجلس در هیچ دوره ای در هیچ هیبتی هیچ قدمی برای تئاتر هرمزگان بر نداشته بلکه حتی بنام تئاتر در این شهر و استان سالن درست شده و به کام بخش خصوصی رفته و هنرمند تئاتر باز مانده و درمانده از مکانی است برای اجرای تئاتر. این بی مسولیتی با هیچ سخنرانی و وعده ای قابل جبران نیست و هرگز توجیحی برای آن قابل پذیرش نیست .تا زمانی که مسولین و مدیران ارشد استان ضرورت هنر و هنرمند و تئاتر را نفهمند هرگز نمی توانیم به ایده آلی دست پیدا کنیم .ایده آل های مورد نیاز تئاتر هرمزگان داشتن فضاهای مجهز برای تولید و اجرای محصولات باکیفیت است چرا که شهری اگر سالن تئاتر خوب نداشته باشد قطعا فرهنگش رو به زوال است و تلاش در هر جهت و سمت و سوی دیگر راه به جایی نخواهد برد.

یاداشت: کوروش سلمانی دهبارز

انتهای پیام/